„Pokoleniom starym na chwałę, a młodym na naukę”
To hasło przyświecało księdzu Andrzejowi Jurczyszynowi podczas tworzenia muzeum. Ksiądz kanonik doskonale wie, jak wielkie znaczenie ma poznawanie przeszłości „naszej małej ojczyzny”. Wielu młodych ludzi nie zna historii swoich przodków, nie wie, na czym polegała ciężka praca i codzienne życie ludzi mieszkających na wsi. Twórca i pomysłodawca muzeum wiedział, że jeżeli uda mu się zgromadzić przedmioty używane dawniej na wsi, pamięć o nich zostanie zachowana.
Ksiądz kanonik zbierał i gromadził sprzęty oraz urządzenia gospodarskie, którymi posługiwali się nasi pradziadkowie. Nieocenioną pomoc i wsparcie w tworzeniu muzeum uzyskał od dyrektora Gminno-Zakładowego Ośrodka Kultury w Piotrowicach – pana Tadeusza Otrockiego. Zgromadzone przedmioty oczyszczano i konserwowano.
Oficjalne otwarcie muzeum w Bystrzycy Starej nastąpiło 3 maja 1991 roku. Początkowo eksponaty znajdowały się w jednej sali pod kościołem. Jednakże zbiory systematycznie się powiększały, dlatego należało na cele muzealne przeznaczyć także drugą salę.
Dzięki staraniom byłego proboszcza księdza Leszka Niedźwiedzia i wielkiej pomocy pani Barbary Małek nasze muzeum w 2013r. nabrało nowego kształtu. Parafia złożyła wniosek do Lokalnej Grupy Działania na Rzecz Rozwoju Gmin Powiatu Lubelskiego „Kraina wokół Lublina” na realizację projektu polegającego na wyposażeniu sal muzealnych. Umowa zawarta między naszą parafią a Urzędem Marszałkowskim w Lublinie przewidywała wykonanie instalacji elektrycznej i mebli ekspozycyjnych, których wartość wyceniono na ok. 19 tys. złotych. Parafia zobowiązała się na swój koszt wykonać remont pomieszczeń, malowanie i ułożenie w jednej z sal nowej podłogi. Parafianie i Rada Parafialna zaangażowali się w prace remontowe. Natomiast młodzież z Gimnazjum w Bystrzycy Starej oraz członkowie Strzyżewickiego Towarzystwa Regionalnego zajęli się czyszczeniem, konserwacją i opisami eksponatów.
Ksiądz Jurczyszyn zgromadził bardzo wiele eksponatów z końca XIX i początku XX wieku. Można tu zobaczyć ozdobne kołowrotki do przędzenia lnu i konopi, warsztat tkacki ze wszystkim akcesoriami, sieczkarnie, cepy, nosidła i wiele innych narzędzi rolniczych i rzemieślniczych. Bardzo ciekawie prezentują się dwie drewniane kanapy oraz kufry do przechowywania odzieży. Zgromadzono wiele przedmiotów codziennego użytku m.in.: garnki gliniane i żeliwne, talerze, sztućce, lampy naftowe, świeczniki.
A wiecie, w jaki sposób nasze prababki prały? Otóż do tej czynności używały metalowej tary, którą umieszczały w drewnianej balii i ręcznie przesuwały (tarły) namaczaną bieliznę po powierzchni tary. W muzeum możemy zobaczyć także inne sprzęty służąca do prania – drewniane deszczółki - kijanki. Pranie polegało na wielokrotnym uderzaniu obficie namoczonej odzieży kijanką i stałym spłukiwaniu wodą. Widzicie więc, że nie była to lekka praca. Do prasowania służyły maglownice i żelazka „na dusze”.
Dzięki wizycie w muzeum, możecie dowiedzieć się, w jaki sposób nasi przodkowie robili masło. Znajduje się tu wirówka do mleka oraz kilka maselnic. Do dolnej części maselnicy wlewano śmietanę, zbieraną specjalnie w tym celu z odstałego, ale słodkiego mleka. Następnie do konwi wkładano bijak, na który nakładano nadstawkę. Robienie masła polegało na unoszeniu i opuszczaniu tłuczka, aż do dna maselnicy, czyli mieszaniu śmietany, w wyniku czego dochodziło do łączenia się kulek tłuszczu i w efekcie wytworzenia grudek masła. Końcowym etapem tworzenia masła było wybieranie bryłek przy pomocy drewnianej łyżki i łączenie ich w całość. Bryłę tę należało jeszcze przez pewien czas wyrobić – zanurzoną w zimnej wodzie ugniatać łyżką w celu wyciśnięcia resztek maślanki uwięzionej w maśle – i ostatecznie uformować osełkę.
Ksiądz proboszcz zgromadził tu jeszcze wiele ciekawych eksponatów m.in.: szklane fiolki i butelki, korkownice, odłamki pocisków artyleryjskich. Najciekawsze możecie zobaczyć na fotografiach. Mamy nadzieję, że nasz artykuł zachęci Was do poznawania swojej przeszłości i odwiedzenia muzeum. Zapraszamy.
